Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

...Είσαι η νερομάνα που το χύνεις Ποίηση- γιατρικό μου και πληγή!

ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Ι

Αθώοι Δον Κιχώτες απέναντι στους ανεμόμυλους της άτρωτης πραγματικότητας, οιωνοσκόποι ανίκανοι να διακρίνουμε την απαγορευμένη όψη του μέλλοντος , καθώς οι ώρες – φευγαλέο ρίγος –διαρρέουν σαν άμμος μεσ’ απ’ τα δάχτυλά μας , βρισκόμαστε αντίκρυ στο προσωπείο , που σκεπάζει το αδηφάγο στόμα. Αιχμάλωτοι μιας σκακιέρας με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες προσμένουμε την κίνηση του αόρατου αντιπάλου . Οι επίσημες στιγμές χτυπούν την πόρτα της ψυχής μας κι’ ο αδέκαστος σκοτεινός χρονομέτρης αφαιρεί μία- μία τις αγαπημένες μορφές. Σ’ αυτό τον πυκνό λαβύρινθο , που χτίζουν οι μέρες από τα παιδικά μας χρόνια μία και μόνη οδός υπάρχει : η ποίηση . Η έκσταση και η πληρότητα της δημιουργίας. Φεύγοντας – αλήτες μέσα στην αιωνιότητα- ας κραυγάσουμε καθένας μας τους στίχους:
«Το σώμα μου είναι τούτο το βιβλίο.
Λάβετε ,φάγετε, άβυσσοι, ώρες, χώμα »


ΙΙ

ARS POETICA

Ν' ακούς μέσα στη νύχτα τα φτερά
και να θαρρείς πως άγγελος σιμώνει.
Λυγμός της μοναξιάς σου το τριζόνι
κι' η βάρκα πάνω σ' έναστρα νερά.
-------------
Και να ' σαι σαν την κρήνη π΄ αγρυπνά
- φρουρός στο κοιμισμένο περιβόλι -
κι ανήσυχος διαβάτης σε μια πόλη,
χαμένος σε δρομάκια και στενά.
--------------
Χαμένος σε μια νύχτα γαλανή,
στο φέγγος της σελήνης π’ ασημώνει
φιλέρημο, που μέθυσες , αηδόνι
να βλέπεις πως ανοίγουν ουρανοί.

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΙΙΙ

Η ΠΗΓΗ

Εχω ένα περβόλι στην καρδιά μου,
π' όλο ανθεί κι όλο φυλλορροεί
κι έρχονται πουλάκια τα όνειρά μου
σμάρια πυκνά τ' ολόγλυκο πρωί

για να πιούν νερό της λησμοσύνης
στη βαθιά και γάργαρη πηγή.
Είσαι η νερομάνα που το χύνεις
Ποίηση- γιατρικό μου και πληγή!

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ




ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (VΙΙΙ)

(Auto Da fe)

Θα κάψω τα βιβλία μου,
τις τυπωμένες λέξεις,
τις αρχαίες φωνές π’ αλυχτούν
στα τρίστρατα του λόγου.
Μονάχος κι ολόγυμνος
με μια κλωστή από φως
στα δάχτυλά μου
ν ‘ ανεβώ στην πυρά,
να γίνω στάχτη,
γλώσσα του καπνού,
στον παγωμένον ουρανό
της λήθης.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ


Ευχαριστώ από καρδιάς Γιώργο για όσα μας έχεις προσφέρει μέσα από την ποίησή σου και με τις πολύτιμες λογοτεχνικές γνώσεις σου! Η παρουσία σου είναι τιμή, τύχη και ευλογία για το ελληνικό δίκτυο! Να είσαι πάντα καλά να χαιρόμαστε την ποιότητα του λόγου σου!

2 σχόλια:

pandiony είπε...

πο πο υλικό, θέλω 1000 ζωές εδω μέσα!!! ταξίδι στην ψυχή το αέρινο πνεύμα.
βρέχει και θέλω κι εγώ αφου βραχώ να μπώ σαυτή σου την ομπρέλα.
έλα λίγο μαζί μου να σου δείξω κάτι..

μαριάννα είπε...

pandiony

Όμορφα είδα εκεί που με πήγες. Πολύ το χάρηκα! Θα ξανάρθω... ;)
Να 'σαι καλά!