Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
που τον γέννησε. Φοράει ένα άνετο παντελόνι χρώματος μπεζ μελαγχολικού. Αν, μάλιστα η θάλασσα τελειώνει εκεί, ακριβώς όπου αρχίζουν τα πρώτα ξένα σπίτια, τι φταίει αυτός που το πουκάμισό του είναι ανοιχτό γαλάζιο; Οι περισσότεροι τον προσπερνούν αδιάφορα. Μια κυρία στην προκυμαία, από αυτές που το μάτι τους κόβει, τον κόβει με το μάτι της. Σκέφτεται: "Αυτός ο άνδρας φοράει ένα άνετο μπεζ παντελόνι κι ένα πουκάμισο χρώματος ανοιχτού γαλάζιου μελαγχολικού". Έξω από την πόλη που τον γέννησε και δίπλα στη θάλασσα, η ποίησή του είναι ο κυματοθραύστης τεράστιων υδάτινων όγκων παρεξήγησης.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ, ΤΑ ΒΆΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ:
"Ο ήλιος είναι το κουρδιστο ποροκάλι. Ενα θανάσιμο παιχνίδι με τα υψωμένα βλέφαρα όταν φεύγει. Ενα εγερτήριο σάλπισμα για τα κατεβασμένα ματόφυλλα όταν έρχεται. Κι εγώ δε θ' αφήσω να με κυριέψει άλλη αγωνία. Πώς να με κυριέψει άλλη αγωνία; Αφού η νύχτα υποχρεώνει την αγρύπνια μου στην αντιγραφή του θανάτου. Αφού η μέρα εξαναγκάζει τον ύπνο μου στην αποστήθιση της ζωής.
Ο ήλιος είναι είρων χρόνος".
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ
χωρίς ομπρέλα. Να προχωρήσει, θα βραχεί. Να κάνει πίσω, θα βραχεί. Να στρίψει δεξιά, πάλι θα βραχεί. Να στρίψει αριστερά, το ίδιο κάνει. Στέκεται ακίνητος, κάθετος σα βροχή.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
φορώντας μπλε λινό κοστούμι. Οι θαυμαστές γαντζώνονται στο πέτο του. Μένουν εκεί κρεμασμένοι. Ή κολλημένοι. Σαν κουτσουλιά από σπουργίτι που ευστόχησε. (Τύχη, τύχη, λέει ο λαός). Μια μικροσκοπική γυμνή κοπέλα ξεπροβάλει από την κουμπότρυπα. Κυρά μου, της λέει, η γύμνια σας είναι μια ανάγκη που θα κάλυπτα αν δεν είχα τρύπιες παλάμες. Και την αποτινάζει.
Τα κείμενα αυτά ανήκουν στην ποιητική συλλογή "Ο ποιητής έξω", που έχει γράψει η συγγραφέας Γεωργία Τριανταφύλλου (Εκδόσεις Αγρα, 2004).
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη, ποιήτρια Χρυσούλα Βακιρτζή!
που τον γέννησε. Φοράει ένα άνετο παντελόνι χρώματος μπεζ μελαγχολικού. Αν, μάλιστα η θάλασσα τελειώνει εκεί, ακριβώς όπου αρχίζουν τα πρώτα ξένα σπίτια, τι φταίει αυτός που το πουκάμισό του είναι ανοιχτό γαλάζιο; Οι περισσότεροι τον προσπερνούν αδιάφορα. Μια κυρία στην προκυμαία, από αυτές που το μάτι τους κόβει, τον κόβει με το μάτι της. Σκέφτεται: "Αυτός ο άνδρας φοράει ένα άνετο μπεζ παντελόνι κι ένα πουκάμισο χρώματος ανοιχτού γαλάζιου μελαγχολικού". Έξω από την πόλη που τον γέννησε και δίπλα στη θάλασσα, η ποίησή του είναι ο κυματοθραύστης τεράστιων υδάτινων όγκων παρεξήγησης.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ, ΤΑ ΒΆΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ:
"Ο ήλιος είναι το κουρδιστο ποροκάλι. Ενα θανάσιμο παιχνίδι με τα υψωμένα βλέφαρα όταν φεύγει. Ενα εγερτήριο σάλπισμα για τα κατεβασμένα ματόφυλλα όταν έρχεται. Κι εγώ δε θ' αφήσω να με κυριέψει άλλη αγωνία. Πώς να με κυριέψει άλλη αγωνία; Αφού η νύχτα υποχρεώνει την αγρύπνια μου στην αντιγραφή του θανάτου. Αφού η μέρα εξαναγκάζει τον ύπνο μου στην αποστήθιση της ζωής.
Ο ήλιος είναι είρων χρόνος".
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ
χωρίς ομπρέλα. Να προχωρήσει, θα βραχεί. Να κάνει πίσω, θα βραχεί. Να στρίψει δεξιά, πάλι θα βραχεί. Να στρίψει αριστερά, το ίδιο κάνει. Στέκεται ακίνητος, κάθετος σα βροχή.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
φορώντας μπλε λινό κοστούμι. Οι θαυμαστές γαντζώνονται στο πέτο του. Μένουν εκεί κρεμασμένοι. Ή κολλημένοι. Σαν κουτσουλιά από σπουργίτι που ευστόχησε. (Τύχη, τύχη, λέει ο λαός). Μια μικροσκοπική γυμνή κοπέλα ξεπροβάλει από την κουμπότρυπα. Κυρά μου, της λέει, η γύμνια σας είναι μια ανάγκη που θα κάλυπτα αν δεν είχα τρύπιες παλάμες. Και την αποτινάζει.
Τα κείμενα αυτά ανήκουν στην ποιητική συλλογή "Ο ποιητής έξω", που έχει γράψει η συγγραφέας Γεωργία Τριανταφύλλου (Εκδόσεις Αγρα, 2004).
Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη, ποιήτρια Χρυσούλα Βακιρτζή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου