...εμείς θά ’πρεπε ποιήματα να γράφουμε ελαστικά... έως τρυγός να πιούμε τη ζωή και τις υπόλοιπες ημέρες να ρεμβάζουμε μεθύσκοντες...

VITEZSLAV NEZVAL

ΠΟΙΗΤΙΚΗ, ΙΙ

Ζούμε σε καιρούς οπού το δυνατό αδύνατο είναι
ανέφικτο σήμερα τριάντα χρόνους ποιήματα να γράψεις
τη μια στιγμή πρέπει να επινοούμε ύστερ’ απ’ την άλλη
να σώζουμε ό,τι ακόμη σώζεται
λεπτό να μην έχουμε στασιό και ησυχία
Ζήτω η φαμίλια του Αρλεκίνου
εσείς
παρά τις κακουχίες
τον κόσμο ελκυστικό κρατάτε
εμείς θά ’πρεπε ποιήματα να γράφουμε ελαστικά
μπας και χαρούμε λίγο μια σταλιά
πλήθος πράγματα θά ’πρεπε εμείς να διαψεύσουμε
μπας και δειχθούμε εν τέλει τρελοί τελείως
Ανακαλύψεις! Πολύ δύσκολο την σήμερον ημέρα
μέγας να γίνεις εφευρέτης
το ξέρετε καλά το χωνέψατε
τέσσερα να ζήσουμε θα πρέπει χρόνια
μες στην αμέριμνη μαγεία
πεντάρα για τους φυσικούς νόμου μη χαραμίζοντας
για να γίνουμε όντως θαύμα αμιγές
απ’ όπου μετά
ολόκληρον θα σέρνουμε τον βίο μας
σαν σκέλεθρο
και πέντε θα πρέπει χρόνια απερίσπαστοι
έως τρυγός να πιούμε τη ζωή
και τις υπόλοιπες ημέρες να ρεμβάζουμε
μεθύσκοντες
εν μέθη διατελούντες διαρκεί
διότι η δική μας ειμαρμένη
είναι με τον Λι-Τάι Πο δεμένη

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Το αλωνάκι της ποίησης

O Vítězslav Nezval γεννήθηκε το 1900, στο Biskoupky και πέθανε το 1958, στην Πράγα. Υπήρξε ένας από τους πιο παραγωγικούς Τσέχους λογοτέχνες.
Γιος δασκάλου στο χωριό Biskoupky, τελείωσε στο γυμνάσιο του Třebíč. Το 1920 άρχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές του στην Πράγα, αλλά σύντομα τις εγκατέλειψε. Εργάστηκε ως γραμματέας για ένα χρόνο. Από το 1945 ως το 1951 ήταν διευθυντής του τμήματος ταινιών του Υπουργείου πληροφοριών. Ήταν μέλος του κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας και εργάστηκε αργότερα ως επαγγελματικός συγγραφέας της κομμουνιστικής ποιητικής προπαγάνδας. Από το 1922 ήταν μέλος της πρωτοποριακής ομάδας καλλιτεχνών Devětsil (Εννέα δυνάμεις). Η λογοτεχνική παραγωγή του αποτελείται από διάφορες συλλογές ποίησης, πειραματικά παιχνίδια και μυθιστορήματα, απομνημονεύματα, δοκίμια, και μεταφράσεις. Οι καλύτερες εργασίες του είναι από την περίοδο του μεσοπολέμου. Μαζί με τους Karel Teige, Jindřich Štyrský, και Toyen, ο Nezval ταξίδεψε πολλές φορές στο Παρίσι, συνδεόμενος στενά με του Γάλλους υπερρεαλιστές. Σφυρηλατώντας μια φιλία με τον André Breton και τον Paul Eluard, συνέβαλε στην ίδρυση της υπερρεαλιστικής ομάδας της Τσεχοσλοβακίας το 1934.

Έξω από την πόλη που τον γέννησε και δίπλα στη θάλασσα, η ποίησή του είναι ο κυματοθραύστης τεράστιων υδάτινων όγκων παρεξήγησης.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

που τον γέννησε. Φοράει ένα άνετο παντελόνι χρώματος μπεζ μελαγχολικού. Αν, μάλιστα η θάλασσα τελειώνει εκεί, ακριβώς όπου αρχίζουν τα πρώτα ξένα σπίτια, τι φταίει αυτός που το πουκάμισό του είναι ανοιχτό γαλάζιο; Οι περισσότεροι τον προσπερνούν αδιάφορα. Μια κυρία στην προκυμαία, από αυτές που το μάτι τους κόβει, τον κόβει με το μάτι της. Σκέφτεται: "Αυτός ο άνδρας φοράει ένα άνετο μπεζ παντελόνι κι ένα πουκάμισο χρώματος ανοιχτού γαλάζιου μελαγχολικού". Έξω από την πόλη που τον γέννησε και δίπλα στη θάλασσα, η ποίησή του είναι ο κυματοθραύστης τεράστιων υδάτινων όγκων παρεξήγησης.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ, ΤΑ ΒΆΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ:

"Ο ήλιος είναι το κουρδιστο ποροκάλι. Ενα θανάσιμο παιχνίδι με τα υψωμένα βλέφαρα όταν φεύγει. Ενα εγερτήριο σάλπισμα για τα κατεβασμένα ματόφυλλα όταν έρχεται. Κι εγώ δε θ' αφήσω να με κυριέψει άλλη αγωνία. Πώς να με κυριέψει άλλη αγωνία; Αφού η νύχτα υποχρεώνει την αγρύπνια μου στην αντιγραφή του θανάτου. Αφού η μέρα εξαναγκάζει τον ύπνο μου στην αποστήθιση της ζωής.
Ο ήλιος είναι είρων χρόνος".

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

χωρίς ομπρέλα. Να προχωρήσει, θα βραχεί. Να κάνει πίσω, θα βραχεί. Να στρίψει δεξιά, πάλι θα βραχεί. Να στρίψει αριστερά, το ίδιο κάνει. Στέκεται ακίνητος, κάθετος σα βροχή.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

φορώντας μπλε λινό κοστούμι. Οι θαυμαστές γαντζώνονται στο πέτο του. Μένουν εκεί κρεμασμένοι. Ή κολλημένοι. Σαν κουτσουλιά από σπουργίτι που ευστόχησε. (Τύχη, τύχη, λέει ο λαός). Μια μικροσκοπική γυμνή κοπέλα ξεπροβάλει από την κουμπότρυπα. Κυρά μου, της λέει, η γύμνια σας είναι μια ανάγκη που θα κάλυπτα αν δεν είχα τρύπιες παλάμες. Και την αποτινάζει.


Τα κείμενα αυτά ανήκουν στην ποιητική συλλογή "Ο ποιητής έξω", που έχει γράψει η συγγραφέας Γεωργία Τριανταφύλλου (Εκδόσεις Αγρα, 2004).

Ευχαριστώ θερμά την καλή μου φίλη, ποιήτρια Χρυσούλα Βακιρτζή!

«Όχι ρε –απάντησε-. Θα κάνω κάτι πιο πρακτικό. Θα γράφω τα ποιήματά μου σε χαρτονομίσματα και θα τα μοιράζω δεξιά αριστερά».

(Συζητώντας για ποίηση)…Ώστε είναι από τους αγαπημένους σου ποιητές ο Χ. έ; Τον γνώριζα προσωπικά ξέρεις, αν και πολλά χρόνια μικρότερός του. Μού λεγε συχνά αστειευόμενος: «Όταν θα πιάσω την καλή, θα αναγνωριστώ». Κάποτε τον ρώτησα: «Γιατί ρε, τί θα κάνεις; Θα πληρώνεις τα ’’μέσα’’ για να σ’ έχουν πρώτη μούρη»; «Όχι ρε –απάντησε-. Θα κάνω κάτι πιο πρακτικό. Θα γράφω τα ποιήματά μου σε χαρτονομίσματα και θα τα μοιράζω δεξιά αριστερά». Έπειτα έστρεψε το βλέμμα προς τους περαστικούς και άρχισε να γελάει δυνατά.Τελικά όντως έπιασε την καλή. Παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα μια πλούσια, κόρη εργοστασιάρχη, από τη Θεσσαλονίκη. Το μόνο όμως που έκανε, ήταν να ρίχνει χαρτονομίσματα στα μεταλλικά κουτιά των τυφλών. Εκείνοι μή ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο του κέρματος, δεν καταλάβαιναν κι έτσι ποτέ δεν τού γνεφαν ως ανταπόδοση. Κι ήταν αυτή η μόνη ανταμοιβή του. Βλέπεις ήτανε λάτρης του Θεού μόνο που αυτός είχε και ενοχές.

Από τα "Απομνημονεύματα του Fred." Αισίως δύο χρόνια πίσω - από μια άλλη διαδικτυακή εποχή. Καμιά φορά ποστάρω κάτι γιατί έτσι, θέλω να ποστάρω (μή χρησιμοποιήσω την ηλίθια λέξη "ανάγκη".) Και λίγο σαν να μου τη σπάει που επιλέγω μέσα από ένα δικό μου, ψωνισμένο "Βest of". Κατά τα άλλα η φράση "στ' αρχίδια μου" που ακολουθεί, μου βγαίνει απροσποίητα και δεν ξέρω άν πρόκειται για δείγμα μιάς κάποιας σιγουριάς ή γουρουνό-συστηματοποίησης.

Αθανάσιος Κούρτης

...Είσαι η νερομάνα που το χύνεις Ποίηση- γιατρικό μου και πληγή!

ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Ι

Αθώοι Δον Κιχώτες απέναντι στους ανεμόμυλους της άτρωτης πραγματικότητας, οιωνοσκόποι ανίκανοι να διακρίνουμε την απαγορευμένη όψη του μέλλοντος , καθώς οι ώρες – φευγαλέο ρίγος –διαρρέουν σαν άμμος μεσ’ απ’ τα δάχτυλά μας , βρισκόμαστε αντίκρυ στο προσωπείο , που σκεπάζει το αδηφάγο στόμα. Αιχμάλωτοι μιας σκακιέρας με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες προσμένουμε την κίνηση του αόρατου αντιπάλου . Οι επίσημες στιγμές χτυπούν την πόρτα της ψυχής μας κι’ ο αδέκαστος σκοτεινός χρονομέτρης αφαιρεί μία- μία τις αγαπημένες μορφές. Σ’ αυτό τον πυκνό λαβύρινθο , που χτίζουν οι μέρες από τα παιδικά μας χρόνια μία και μόνη οδός υπάρχει : η ποίηση . Η έκσταση και η πληρότητα της δημιουργίας. Φεύγοντας – αλήτες μέσα στην αιωνιότητα- ας κραυγάσουμε καθένας μας τους στίχους:
«Το σώμα μου είναι τούτο το βιβλίο.
Λάβετε ,φάγετε, άβυσσοι, ώρες, χώμα »


ΙΙ

ARS POETICA

Ν' ακούς μέσα στη νύχτα τα φτερά
και να θαρρείς πως άγγελος σιμώνει.
Λυγμός της μοναξιάς σου το τριζόνι
κι' η βάρκα πάνω σ' έναστρα νερά.
-------------
Και να ' σαι σαν την κρήνη π΄ αγρυπνά
- φρουρός στο κοιμισμένο περιβόλι -
κι ανήσυχος διαβάτης σε μια πόλη,
χαμένος σε δρομάκια και στενά.
--------------
Χαμένος σε μια νύχτα γαλανή,
στο φέγγος της σελήνης π’ ασημώνει
φιλέρημο, που μέθυσες , αηδόνι
να βλέπεις πως ανοίγουν ουρανοί.

(Από τη συλλογή "ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ")

ΙΙΙ

Η ΠΗΓΗ

Εχω ένα περβόλι στην καρδιά μου,
π' όλο ανθεί κι όλο φυλλορροεί
κι έρχονται πουλάκια τα όνειρά μου
σμάρια πυκνά τ' ολόγλυκο πρωί

για να πιούν νερό της λησμοσύνης
στη βαθιά και γάργαρη πηγή.
Είσαι η νερομάνα που το χύνεις
Ποίηση- γιατρικό μου και πληγή!

(Από τη συλλογή "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ")

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ



ΟΙ ΘΕΡΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ (VΙΙΙ)

(Auto Da fe)

Θα κάψω τα βιβλία μου,
τις τυπωμένες λέξεις,
τις αρχαίες φωνές π’ αλυχτούν
στα τρίστρατα του λόγου.
Μονάχος κι ολόγυμνος
με μια κλωστή από φως
στα δάχτυλά μου
ν ‘ ανεβώ στην πυρά,
να γίνω στάχτη,
γλώσσα του καπνού,
στον παγωμένον ουρανό
της λήθης.

ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ


Ευχαριστώ από καρδιάς Γιώργο για όσα μας έχεις προσφέρει μέσα από την ποίησή σου και με τις πολύτιμες λογοτεχνικές γνώσεις σου! Η παρουσία σου είναι τιμή, τύχη και ευλογία για το ελληνικό δίκτυο! Να είσαι πάντα καλά να χαιρόμαστε την ποιότητα του λόγου σου!

...θα φύγετε όμως με τη συνοδεία της τυμπανοκρουσίας των θαυμαστών Ελλήνων κριτικών και ποιητών.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Πολύ ακριβά πληρώσατε, Μαρία
τη φήμη –πολυτέλεια περιττή–
που σ’ ανθοδέσμες ήρθε προσφερτή
στην πιο βαριά γυναίκεια καρτερία.

Η αριστοκρατική παρηγορία,
που στάθηκε στην κλίνη σας κλαφτή,
δεν ήταν συγκατάβαση αρκετή
για τρίτη θέση μες τη «Σωτηρία»;

Ω, αν πέρασε η ζωή σας τραγωδία
κι έπρεπε να φανεί η μοιραία στιγμή
για να προφτάσει η επίσημη τιμή,

θα φύγετε όμως με τη συνοδεία
της τυμπανοκρουσίας των θαυμαστών
Ελλήνων κριτικών και ποιητών.

Γιώργος Κοτζιούλας



Από την πρώτη του συλλογή (Εφήμερα, 1932) και στη συνέχεια στον πρώτο τόμο των Απάντων του.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ


Γεννήθηκε στα 1909 στην Πλατανούσα (Ραψίστα) των Τζουμέρκων της Ηπείρου. Φοίτησε στο Σχολαρχείο των Ιωαννίνων και στο Γυμνάσιο της Άρτας, ενώ αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προσβλήθηκε σε νεαρή ηλικία από φυματίωση και νοσηλεύτηκε όντας άστεγος στο σανατόριο της Πάρνηθας και στο «Σωτηρία». Έλαβε μέρος στην αντίσταση με τον ΕΛΑΣ, ακολουθώντας τον Άρη Βελουχιώτη. Πέθανε τον Αύγουστο του 1956. Εν ζωή, εξέδωσε 9 ποιητικές συλλογές: Εφήμερα (1932), Σιγανή φωτιά (1938), Η Δεύτερη ζωή (1938), Ο γρίφος (1938), Τρία ποιήματα προπολεμικά (1946), Ο Άρης (1946), Οι πρώτοι του Αγώνα (1946), Φυγή στη φύση (1952), Ηπειρώτικα (1954). Επίσης τα πεζά Θεσσαλικό παζάρι (1945), Ο Στρατής Μυριβήλης κι η πολεμική λογοτεχνία (1950) κ.ά. Τα Άπαντά του κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Δίφρος (1956-1957).

«Ο Κοτζιούλας είναι ένας νέος ποιητής, μα η ποίησή του συνεχίζει την παλιά παράδοση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ο τελευταίος αντιπρόσωπος της περασμένης γενιάς. Δημοτική γλώσσα αψεγάδιαστη, αυστηρή μορφή, στίχος σφιχτοδεμένος, είναι τα σημάδια της ποίησής του, που τον τοποθετούν έξω από το σημερινό χάος της ποίησης. Το σημερινό ποιητικό λόγο των νέων τον πλημμυρίζουν οι λέξεις της καθαρεύουσας, που δημιουργούν γλωσσικά μίγματα τραγελαφικά. Αντίθετα, η δουλεμένη γλώσσα του Κοτζιούλα, σύμφωνη με το πνεύμα των παλιότερων μαστόρων, πλουτίζει με νέα εκφραστική δύναμη την παραδομένη ποιητική γλώσσα, όπως πλουτίζει και την ποίηση συνεχίζοντας το ξετύλιγμά της και φέρνοντας πιο πέρα τα παραδομένα».

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΓΕΡΗΣ, εφημερίδα «Αυγή», 16 Νοεμβρίου 1954



«[…] Ο Κοτζιούλας είναι από τους ποιητές μας που δοκιμάστηκαν στον αγώνα της αυτοανάδειξης. Έζησε ταλαίπωρος τη βιογραφία των καταφρονεμένων, επέρασε από την οδό της συμφοράς και πάτησε τα νωπά ακόμη ίχνη που άφηκαν τα βήματα του Καρυωτάκη. Ήρθε από το χωριό του με τ’ όραμα του ανοιχτού τοπίου και της ελεύθερης φαντασίας, για να τα μαράνει στη φθορά των προσφυγικών συνοικισμών, της ανέχειας, του επικίνδυνου μποεμισμού, της οδυνηρής εφηβείας. Η κοινωνική αντίθεση σημαδεύει όλους σχεδόν τους στίχους του. Τοποθετεί τον εαυτό του σε μια κατώτερη, περιθωριακή στάθμη, σαρκάζει τους «μεγαλουσιάνους» με την ειλικρίνεια του καταδικασμένου χωριατόπαιδου, συμπαραστέκεται στους ταπεινούς, όχι απλά σα θεατής, αλλά συχνότερα, σαν ένας που βγήκεν από τον καημό και την ίδια ατμόσφαιρα της αδιέξοδης μοίρας. Η ευαισθησία του προετοιμάστηκε να συμπάσχει τις έγνιες της φτωχολογιάς […]»

ΜΙΧ. ΠΕΡΑΝΘΗΣ, Μεγάλη Ελληνική Ποιητική Ανθολογία,
τόμ. Β΄, Αθήναι 1954



«[…] Ο Κοτζιούλας είναι αυτό που λέμε παραδοσιακός ποιητής. Όμως η ποίησή του, για όσους έχουν την διάθεση να βλέπουν και πίσω από την επιφάνεια των καιρών, είναι σήμερα ζωντανότερη από την ποίηση πολλών μοντερνιστών της γενιάς του (από του Κάλα, λ.χ., ή του Σαραντάρη)· αλλά και ευρωστότερη από την ποίηση περισσότερο εκτιμώμενων σήμερα σύγχρονών του ποιητών του έμμετρου στίχου (λ.χ. του Λαπαθιώτη ή του Άγρα). Αν είναι λιγότερο γνωστή, αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους, ανάμεσα στους οποίους και στο ότι τα ποιήματά του δεν είναι προσιτά στο αναγνωστικό κοινό. Οι τρεις τόμοι των Απάντων του τυπώθηκαν πριν από μισόν αιώνα (1956-1960), και εδώ και δεκαετίες δεν βρίσκονται πια. […]»

ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ, «Μια αφανής επέτειος», εφημ. Το Βήμα, 2006

Πηγή Βιογραφίας : Ε.ΚΕ.ΒΙ

Φωτό: www.perizitito.gr

...πέστε μου πόσοι νοσταλγοί ζήτησαν να γυρίσουν κι όμως στο τέλος δεν το έπραξαν μην ξανανοσταλγήσουν

Ποίηση 1948

τούτη εποχή
του εµφυλίου σπαραγµού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόµοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη µεριά
αγγελτηρίων
θανάτου

γι αυτό και
τα ποιήµατά µου
είν’ τόσο πικραµένα
(και πότε –άλλωστε- δεν ήσαν;)
κι είναι
-προ πάντων-
και
τόσο
λίγα

Ν. Εγγονόπουλος «ΕΛΕΥΣΙΣ»,1948



Ο ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΤΕΡΜΟΝΟΣ ΖΩΗΣ
εις Τριστάνο Tzara

η σαρμανίτσα του ποιητού
είναι το νεκρικό κιβούρι
του
κι η κουδουνίστρα που βάζουνε
στα βρεφικά του χέρια
είναι το κυπαρίσσι
που θα φυτρώση
πάνω στον τάφο του

γιατί
— παρ’ όλες τις πικρίες που τόνε ποτίζουνε —
ο ποιητής
την άρνηση του θανάτου φέρνει μαζί του
κι ακόμη
είν’ αυτός τούτος
του θανάτου η άρνηση

κι έτσι
το νεκρικό κιβούρι του ποιητού
θα γενή πάλε η σαρμανίτσα του
του τάφου του το κυπαρίσσι
πάλι η κουδουνίστρα
που θα κραδαίνη
στα φωτεινά τα χέρια
του

Νίκος Εγγονόπουλος, 1978


[...] ακούσατε τα λόγια αυτά του ποιητή:
το άνομο ψωμί δεν ωφελεί
υπάρχει οπωσδήποτε Θεός:

τι κρίμα όμως ναν’ οι ανθρώποι τόσο λίγοι!


«Ποίημα-απομίμησις πολλών ψαλμών… », ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ, 1978



Ο ποιητής κι η μούσα του

Ν. Εγγονόπουλος 1907-1985. Εκατό χρόνια από τη γέννησή του : Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος...



"...Στον υπερρεαλισμό δεν προσεχώρησα ποτέ. Τον υπερρεαλισμό τον είχα μέσα μου, όπως είχα μέσα μου το πάθος της ζωγραφικής, από την εποχή που γεννήθηκα. Αλλά, για να βρω τον δρόμο μου τον αληθινό, τον υπερρεαλιστικό, για να μπορέσω να εκδηλωθώ ελεύθερα και απερίσπαστα, αυτό το χρωστώ σε δύο κορυφαίους, στις δύο μεγαλύτερες μορφές που παρουσίασε ποτέ, ίσαμε τώρα, εξ όσων γνωρίζω, το παγκόσμιο υπερρεαλιστικό κίνημα. Ευτύχησα (το λέγω για τρίτη φορά), ευτύχησα να γνωρίσω τον μεγάλο ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο και τον μεγάλο ζωγράφο, τον μεγάλο Βολιώτη Γεώργιο ντε Κήρυκο.
Συγκαταλέγω ανάμεσα στους προσφιλείς μου δασκάλους και τον μεγάλο Πάουλ Κλέε.

Και τώρα πρέπει ίσως να δώσω μιαν εξήγηση για το ζήτημα των "Σχολών". Ενώ στην δεύτερη παρένθεση δήλωνα πως δεν αναγνώρισα σχολές, τώρα λέω πως σεμνύνομαι να ανήκω στην υπερρεαλιστική σχολή.
Πραγματικά οι σχολές δεν παίζουν κανένα ρόλο στην αξιοποίηση ενός καλλιτεχνήματος. 'Εχουν όμως μεγάλη σημασία για τον ίδιο τον καλλιτέχνη: μέσα στην συγγενική προς τον εαυτό του Σχολή ο καλλιτέχνης θα εργαστεί πιο άνετα, πιο σταθερά, μπορώ να πω πιο πετυχημένα...
1963 ...Έτσι, η ζωγραφική γίνεται με το χρώμα. Το σχέδιο είναι το σχήμα που παίρνει η χρωματική κηλίδα για να συμβάλει, συνθετικά με τις άλλες κηλίδες, στην νόμιμη αξιοποίηση της επίπεδης επιφάνειας του πίνακος.
Σε μένα, οι αντιδράσεις, μπρος στα φαινόμενα της ζωής, εκδηλώνονται σε χρωματικά σύνολα. Αυτά τα χρωματικά σύνολα προσπαθώ να εκφράσω στα έργα μου, ερμηνεύοντας τις χρωματικές κηλίδες σύμφωνα, γιατί είμαι Έλλην, με τις μορφές τις οικείες που με περιβάλλουν. Προσθέτω ότι προσπαθώ, σε κάθε πίνακά μου, σ' αυτόν τούτον δηλαδή τον πίνακα, να προσδώσω τη στερεότητα του αντικειμένου.
Το απόφθεγμα του Σολωμού: "πρέπει πρώτα με δύναμη να συλλάβη ο νους, κι έπειτα η καρδιά βαθειά να αισθανθή ό, τι ο νους συνέλαβε", είναι πάντα παρόν στη σκέψη μου...
1963

ΓIΑ ΤΟΝ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟ

...0 πραγματικός ποιητής ζη αιώνια. 0 Σικελιανός δεν θα πεθάνει ποτέ: εν όσω θα υπάρχουν άνθρωποι και τα γραφτά λόγια θάχουν κάποιο νόημα, ο στίχος του θα γοητεύη, θα ευμορφαίνη
τη ζωή, θα παρηγορή. Ευτυχείς όσοι τον εγνωρίσαμε, δυστυχείς όσοι τον εγνωρίσαμε και τον εχάσαμε απ' ανάμεσό μας, λέω πρόωρα, τον λεβέντη. Σεβασμός και θαυμασμός, και για τον άνθρωπο και για τον ποιητή, να τι πρέπει να περιβάλλη τη μνήμη του...
1966

ΓIΑ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ

...0 ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ είναι, για μένα, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητάς των αιώνων. Ο ΣΟΛΩΜΟΣ (ο πρώτος), ο BAUDELAIRE και ο HOLDERLIN με συνοδεύουνε, ανελλιπώς, από τα παιδικά μου χρόνια ίσαμε σήμερα. Κατόπιν αγάπησα τον LAUTREAMONT, τον ΚΑΒΑΦΗ, τον ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, τον APOLLINAIRE. Ο ΣΟΛΩΜΟΣ όμως παραμένει πάντα, φυσικά, ο πρώτος.
Ό,τι κι αν έγραφε ο ΣΟΛΩΜΟΣ είναι κι ένα αριστούργημα. Απ' τη νεανική του περίοδο μέχρι το κορύφωμα της παραγωγής του, αλλά και τα σατυρικά του, τα πεζά του, οι επιστολές του, είναι, κυριολεκτικά, θαύματα. Ακόμα κι οι ιταλικές δοκιμές του, που βέβαια σκόπευε τελικά να τις μεταπλάση και να τις ολοκληρώση στα ελληνικά.
Τώρα, αν έγραφε αυτές τις σκληρές παρατηρήσεις, για τους ιδίους του τους στίχους, στα περιθώρια των εκδοθέντων ύμνων του, αυτό δεν πρέπει ποσώς να μας επηρεάζη. Aντίθετα μας πείθει για τη δίψα που είχε, ο μέγας αυτός καλλιτέχνης, για μια περαιτέρω τελειοποίηση των ήδη απόλυτα τέλειων επιτευγμάτων του..."
1975

Νίκος Εγγονόπουλος



[...] πέστε μου πόσοι νοσταλγοί
ζήτησαν να γυρίσουν
κι’ όμως στο τέλος δεν το έπραξαν
μη ξανανοσταλγήσουν

«Ου δύναταί τις δυσί κυρίοις δουλεύειν... », ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ, 1978


[...] Δεν είμαι εγώ ο πυροτεχνουργός; Τα ποιήματά μου δεν είναι Πασχαλινά χαλκούνια, κι’ οι πίνακές μου καταπλήσσοντος κάλλους νυχτερινά υπέρλαμπρα μετέωρα του Αττικού ουρανού; [...]

«Περί ύψους», ΕΝ ΕΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ, 1957


Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα διάλεκτο μιας
λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και είτανε,
άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός.

«Ο εραστής», ΕΝ ΕΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ, 1957


[...] από καιρό τώρα
–και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα–
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς

«Νέα περί του θανάτου του Ισπανού ποιητού Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα… », ΕΝ ΕΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ, 1957


Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,

γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,
κι’ οι κλάδοι ελιάς [...]

ΜΠΟΛΙΒΑΡ, 1944


[...] Για μένα, ένα άστρο θα λέη μέσ’ στο σερτάρι το τραγούδι της χαράς μου μ’ ένα πριόνι. Ας μη μ’ ακολουθή κανείς. Όλοι μας, σαν μυθολογικοί πολυέλαιοι και σαν αλεξικέραυνα ελάσματα, ας αναπαυθούμε. Μαζί με τα πουλιά, μ’ ένα πουλί, με δυο πουλιά.

«Αγάπη», ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ, 1938


η βυθοκόρος
των ονείρων
λειτουργεί
μόνον
με την προσθήκη
των λέξεων
«τρυγόνα μου περήφανη» [...]

«Συνέπεια», ΤΑ ΚΛΕΙΔΟΚΥΜΒΑΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, 1939


θαν την τσακίσω εγώ
τη νοσταλγία σου
θα μαχαιρώσω
τη μυστική σου
χαρά
με τ’ άσπρα μου
πουλιά
που ζουν
και φτερουγίζουν
μέσα
στα
μάτια σου

«Μια(ν) Οβρηοπούλα που μ’ ασημένιο χτένι εδιαλυζούντανε... », Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ, 1946



[...] αρέσει στον ποιητή
ν’ απομονώνεται
σε μιαν υπερήφανη
–και γαλάζια–
μοναξιά



εκεί
σ’ αυτό το έρμο
ακροθαλάσσι
είναι π’ ανάφτουν τη
νύχτα τα
φανάρια
που παραπλανούν
τους ναυτικούς



εκεί γίνεται η
σκέψις
μια φλογισμένη ρόδα
που κυλάει
στον ορίζοντα [...]

«Το σκυροκονίαμα των ηρωικών παρθένων», ΤΑ ΚΛΕΙΔΟΚΥΜΒΑΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, 1939


Ο δρόμος του ποιητή

Ο Εγγονόπουλος αποτύπωσε στο ποιητικό του έργο την αγωνία του για τη «ζωή και το θάνατο των ποιητών». Συχνά μοιάζει να βασανίζεται και να διχάζεται σχεδόν ανάμεσα στην ακλόνητη πίστη σε μια αθανασία κερδισμένη με αίμα και πόνο ψυχής, από τη μια μεριά, και την απογοήτευσή του μπροστά στη μικροψυχία αυτών που ξέρουν να «εκτοξεύουν μόνον σκατά» και να «δολοφονούν τους ποιητάς», από την άλλη. Ο ίδιος «συνήντησε δυστυχώς τέτοιους πολλούς»·

[...]
συνήντησα δυστυχώς τέτοιους πολλούς και
καταλαβαίνεις
πόσο μ’ εδυσκολέψανε – πόσο με βασανίσαν
και μ’ ενόχλησαν –
ως είχα αφιερώσει τη ζωή μου αποκλειστικά
– με πάθος –
στα τόσο δύσκολα – για με τουλάχιστο – προβλήματα
χρωματικών συνδυασμών
και αρμονίας

«Απόσπασμα διαλόγου (Ο μαχητής)» (ΚΡ, 59-60)


Πηγές :
Poeticanet - Modern Poetry
Ποιήματα και πίνακες του Νίκου Εγγονόπουλου « Λέσχη Ανάγνωσης ...
ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ NOBEL
Βιογραφία Εγγονόπουλου

Ν. Εγγονόπουλος 1907-1985. Εκατό χρόνια από τη γέννησή του : Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος...

Φωτό: blogs.sch.gr
Φώτιζε λοξά τον πυρήνα του θεάτρου

Στις Αλπικές χιονοκορφές ανέβηκες και στάθηκα στις λιόφωτες ραχούλες αρχόντισσες και ρήγισσες οι μούσες σου κι εμένα ψαροπούλες και βοσκούλες.

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Συνοδοιπόροι ναι, μαζί κινήσαμε
στης τέχνης το γλυκοξημέρωμα - όμως,
με του καιρού το πέρασμα, χαράκτηκε
του καθενός μας χωριστός ο δρόμος:

Εσύ τ' Ωραίο μέσ' στα μεγάλα ζήτησες
κι εγώ στα ταπεινά κι απορριμμένα:
και δούλεψες το μπρούντζο και το μάρμαρο
κι άφησες τον πηλό της γης σ’ εμένα.

Στις Αλπικές χιονοκορφές ανέβηκες
και στάθηκα στις λιόφωτες ραχούλες
αρχόντισσες και ρήγισσες οι μούσες σου
κι εμένα ψαροπούλες και βοσκούλες.

Εσύ στης δάφνης τ' ακροκλώναρα άπλωσες
κι εγώ σε κάθε χόρτο και βοτάνι·
στεφάνι έχει φορέσει από δαφνόφυλλα -
λίγο θυμάρι του βουνού με φτάνει.

Γεώργιος Δροσίνης


ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1859. ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ ΣΤΙΣ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1951. ΗΤΑΝ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Ο παππούς του Δροσίνη Γιώργης Καραγιώργης, σκοτώθηκε στην ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου το 1826. Ο πατέρας του Χρήστος, ήταν ανώτατος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών. Ο Δροσίνης θεωρούσε τον πατέρα του σαν τον μεγάλο αφέντη, επειδή ήταν εγγονός του Γενάρχη τους του Καπετάν Αναστάση Δροσίνη του Πρωτοκλέφτη των Αγράφων. Τον αγαπούσε σαν τον θεό της Αγάπης. Η μητέρα του ήταν η Αμαλία Πετροκόκκινου. Η οικογένειά της κατέβηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Καποδίστρια. Προσέφερε πολλά στον αγώνα για την ανεξαρτησία του Έθνους.

1879 Πρωτοδημοσίευσε στίχους στα περιοδικά "ΡΑΜΠΑΓΑ" και στο "ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ".

1880 Εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο "ΙΣΤΟΙ ΑΡΑΧΝΗΣ".

1881 Κυκλοφορεί τη συλλογή "ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΑΙ", όπου και η "Ανθισμένη Αμυγδαλιά". Έγραψε τριάντα περίπου έργα, 14 ποιητικά και 16 πεζά.

1894 Μετατρέπει το περιοδικό ΕΣΤΙΑ σε καθημερινή εφημερίδα.

1899 Ο Δ. Βικέλας ιδρύει το "Σύλλογο προς Διάδοσιν Ωφέλιμων Βιβλίων" και ο Γ. Δροσίνης γίνεται Γενικός Γραμματέας και η ψυχή του Συλλόγου. Τη θέση αυτή διατήρησε έως το θάνατό του.

1901-1907 Επιμελείται τη σειρά "Κόκκινα Βιβλία,Πράσινα Βιβλία" του Σ.Ω.Β, έξι μελέτες εγκυκλοπαιδικού περιεχομένου, την πρώτη Λαογραφική Εγκυκλοπαίδεια,Παιδική σειρά........

1908 Γίνεται Γενικός Επιθεωρητής της Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας(1908-1924).

1909 Ξεκινά το έργο του στη Σεβαστοπούλειο Σχολή.

1913 Δημιουργεί το Τμήμα Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας και αναλαμβάνει Τμηματάρχης του, βάζοντας τη βάση του σημερινού Υπουργείου Πολιτισμού.

1922 Ίδρυσε το Περιοδικό "Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος".

1924 Διορίζεται Διευθυντής του Μουσείου των Κοσμητικών Τεχνών.

1925 Ιδρύει και διευθύνει περιοδικά, εφημερίδες, βιβλιοθήκες. Τιμήθηκε με το Αριστείον Γραμμάτων το οποίο ο ίδιος πρότεινε και καθιέρωσε. Είναι ιδρυτής της Σχολής Τυφλών και ο πρώτος Γραμματέας επί των Δημοσιευμάτων της Ακαδημίας Αθηνών και καταρτίζει τον Εσωτερικό Κανονισμό Αυτής.

Ο Δροσίνης δεν είναι μόνο ποιητής, πεζογράφος, δημοσιογράφος, αλλά ο τίτλος που του αρμόζει περισσότερο είναι Αναμορφωτής της Παιδείας. *Απέσπασε τη Σχολή Καλών Τεχνών από τις Βιομηχανικές Τέχνες. *Δημιουργεί Εθνική Πινακοθήκη *Καθιερώνει Διαρκή Καλλιτεχνική Έκθεση *Ιδρύει Ωδείο στη Θεσσαλονίκη *Πραγματοποιεί τη σύνταξη του Πρώτου Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας *Δημιουργεί Γραφείο Σχολικής Υγιεινής (Επιθεώρηση Σχολείων, Παρακολούθηση της Υγείας των Μαθητών, Σχολίατροι, Μαθητικά συσσίτια, Αντιτραχωματικός αγώνας και Αντιφυματικός, Αναρρωτικές άδειες στους εκπαιδευτικούς κ.λ.π) *Εισάγει τη Γυμναστική στα Σχολεία *Διοργανώνει Σκοπευτικούς Αγώνες "ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" *Αναδιοργανώνει την Εθνική Βιβλιοθήκη. Εγκρίνονται 10 Βιβλιοθήκες σε όλη την Ελλάδα με νόμο. Δημιουργείται στη Θεσσαλονίκη Δημόσια Βιβλιοθήκη και σε κάθε πόλη άνω των 30.000 κατοίκων. *Καθιερώνει τη Γιορτή της Σημαίας *Περνά στα σχολικά βιβλία, επωνύμων ποιητών και πεζογράφων έργα *Οργανώνει τα Αρχεία του Κράτους στα υπόγεια της Ακαδημίας και επίσης τα Αρχεία της Κέρκυρας και της Ύδρας *Αναδιοργανώνει το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο *Ορίζει Επιτροπή Εθνικής Μουσικής (Συγκέντρωση φωνογραφικών κυλίνδρων και κινηματογραφικών ταινιών κ.λ.π) *Οργανώνει Λαογραφικό Αρχαίο *Περνάει νόμο για οικονομική βοήθεια στο Εθνικό Θέατρο, στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και ένα ποσό για την περίθαλψη των θεατρικών συγγραφέων *Πετυχαίνει την Είσοδο της Ελλάδος στη Διεθνή Ένωση της Βέρνης και η Προστασία της Πνευματικής Ιδιοκτησίας είναι γεγονός.

Μαζί με τον Κωστή Παλαμά θεωρείται ο Γενάρχης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Τραγουδά τα απλά και τα ταπεινά. Μέλημά του είναι η διαφώτιση του Λαού και η Αναγέννηση του Έθνους.

ΒΡΑΒΕΙΟ NOBEL Το 1947, σαν αναγνώριση της αξίας του έργου του Γ. Δροσίνη, το Ελληνικό Κράτος (Ανώτατα Πνευματικά Ιδρύματα) τον πρότεινε για το βραβείο Nobel, το οποίο τελικά επιδόθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Andre Gide.

Πηγή βιογραφίας: Μουσείο Γεωργίου Δροσίνη

Συνάδελφο με κράζεις ποιητή...

"...Ο Μικέλης Αβλιχος, επαρχιώτης ποιητής καθ' όλην τη σημασίαν, αλλά όχι βέβαια την κάπως πονηράν σημασίαν της λέξεως. Εζησε και απέθανεν εις το χωρίο του, χωρίς να έχει ούτε τη δύναμη ίσως, αλλά βεβαίως ούτε την όρεξη να διασπείρει τη φήμη του έξω από τα περιορισμένα σημεία της αγαπητής γενεθλίου του. Δεν δυνάμεθα να πούμε περί αυτού ότι παρεγνωρίσθει. Το σωστό θα ήταν να σημειώσουμε ότι δε γνωρίσθει. Και πώς να γνωρισθεί ποιητής, όστις αποθανών υπερεβδομηκοντούτης, δεν εφρόντισε όχι μόνον, από υλικήν υποθέτω αδυναμίαν, αλλά πολύ περισσότερον από την ωραίαν νωχέλειαν και ακαταδεξίαν των ποιητών, να μας αφήσει εις κάποιον βιβλίον του περιμαζευμένον και ταξινομημένον οπωσδήποτε τουλάχιστον κάποιο μέρος της εργασίας του;"

Κωστής Παλαμάς, από τον πρόλογο του έργου.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Συνάδελφο με κράζεις ποιητή,
εσύ, πηγή ύδατος αλλομένου,
νάμα ψαλμού ζωής, πατρίδας αίνου,
που αιώνια Ελλάδα βουΐζει θαυμαστή.

Κι άμποτες απ’ αυτό να ποτιστή
το χώμα αυτού του τόπου του καμένου,
και νά ’ναι κι η βουλή του πεπρωμένου
ξανά με δάφνες νέες να στολιστή!

Μα εγώ είμαι έρημου βράχου μια βρυσούλα
που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό
και ρέει σαν να κλαίη την ερημιά της...

Και μόνο νύχτα, μέρα, βράδυ, αυγούλα
κρένει με του πελάου το βογκητό
σαν έρτη φτερωτός να πιή διαβάτης.

Μικέλης Άβλιχος

Πηγή ποιήματος: Αλωνάκι της Ποίησης

Πηγή ιδιωτικής ποιητικής συλλογής Άβλιχου: Βιβλιοπωλείο Κεφαλονιάς, Κύβος

Τί γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού. Στις αίθουσες που οι ρήτορες εκπολιτίζουν το κοινό με τα φαντάσματά μας.

O NEΚΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Δεν είμαι εδώ που ψάχνεις.

Τί γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ' αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τί γυρεύω.

Πάνος Θασίτης


Φωτό: Κώστας Μητρόπουλος

Πάνος Θασίτης (1923). Ο Πάνος Θασίτης γεννήθηκε στο Μόλυβο της Μυτιλήνης. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Από το 1930 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, φοιτητής τότε, υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα. Στο ίδιο περιοδικό πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1944 με τη δημοσίευση του ποιήματος Έτσι είναι πάντα. Την ίδια περίοδο πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης Λεύτερα Νιάτα. Διώχτηκε και εξορίστηκε στον Άη Στράτη και τη Μακρόνησο για τα πολιτικά του φρονήματα (1947-1950). Μετά την ολοκλήρωση και της στρατιωτικής του θητείας εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Δίχως Κιβωτό (1951). Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Καινούρια Εποχή, Νέα Πορεία, Κριτική, Συνέχεια, Φοίνικας, Νέα Εστία, Κριτική, Αντί, Ο πολίτης, Ο παρατηρητής και την εφημερίδα Καθημερινή, όπου δημοσίευσε μελέτες, δοκίμια και κριτικά άρθρα για τη λογοτεχνία. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Δήμου Θεσσαλονίκης το 1951 και είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Πήρε μέρος στο διεθνές φεστιβάλ ποίησης στη Struga της πρώην Γιουγκοσλαβίας (1982) και τον επόμενο χρόνο στο Διεθνές Συνέδριο Ποίησης του Βελιγραδίου ως τακτικός σύνεδρος και εισηγητής. Υπήρξε μέλος των επιτροπών του ποιητικού διαγωνισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης (1960) και του θεατρικού διαγωνισμού του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1964), μέλος του Δ.Σ. της Τέχνης (1962-1964) και του Κ.Θ.Β.Ε. (1974-1977), μέλος της οργανωτικής επιτροπής του θεσμού Βαλκανικό Θέατρο (1980) και της επιτροπής μελέτης και αναθεώρησης των ελληνικών κρατικών σκηνών. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά, πολωνικά και άλλες γλώσσες. Ο Πάνος Θασίτης τοποθετείται στην πρώτη μεταπολεμική ποιητική γενιά. Το έργο του χαρακτηρίζεται από έντονο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό. Ασχολήθηκε επίσης με τη θεωρία και την κριτική της λογοτεχνίας. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πάνου Θασίτη βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Πάνος Θασίτης», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.164-165. Αθήνα, Σοκόλης, 1982 και σελίδες 15-16 του περιοδικού Ο Παρατηρητής 13, αφιερωμένου στον Πάνο Θασίτη.

Πηγή Βιογραφίας: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.

Η τρίτη επανάσταση, που ήδη ωριμάζει, θα είναι "ποιητική". Οι άνθρωποι θα καταλάβουν πόσο μάταιο είναι...

"Η πρώτη επανάσταση ήταν των ρομαντικών, που τα έβαλαν με την αστική βιομηχανική ωφελιμιστική τάξη. Η δεύτερη ξεκίνησε από τους σοσιαλιστές, που κατήγγειλαν τη φρίκη των πολέμων και την κοινωνική αδικία. Η τρίτη επανάσταση, που ήδη ωριμάζει, θα είναι "ποιητική". Οι άνθρωποι θα καταλάβουν πόσο μάταιο είναι να έχουν αυτούς τους τρελούς ρυθμούς στη ζωή τους. Θα νιώσουν πόσο πεζή είναι η καθημερινότητά τους. Θα συνειδητοποιήσουν ότι ασχολούνται με τα πάντα, στριμώχνοντας τη λογοτεχνία σ' έναν "ελεύθερο χρόνο" που μειώνεται συνεχώς. Και θα εξαπολύσουν τότε τη μεγάλη αντεπίθεση για να ξανασυναντήσουν τους ποιητές. Οι νέοι έχουν ήδη αρχίσει: οι γιορτές τους, οι χοροί τους, οι έρωτές τους, ακόμη και η μαριχουάνα τους, εκφράζουν, έστω και μ' έναν αφελή τρόπο, την ανάγκη για ποίηση."

Edgar Morin

Ο Εντγκάρ Μορέν (Edgar Morin), φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) της Γαλλίας, γεννήθηκε το 1921 στο Παρίσι από γονείς που ανήκαν στην εβραϊκή μεσογειακή διασπορά και είχαν ζήσει πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και έλαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση. Αργότερα (1951) διαγράφηκε από το Γαλλικό Κ.Κ. και έγινε ένας διεισδυτικός και οξύς κριτικός του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Αφιερώθηκε έκτοτε στην επιστημονική και τη συγγραφική εργασία του, παραμένοντας πολιτικά αυτόνομος στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, δίνοντας πάντα το παρόν με την κριτική του στάση απέναντι στα "μεγάλα γεγονότα" του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Το 1957 ήταν συνιδρυτής, με τον Κ. Αξελό και άλλους του περιοδικού "Arguments". Έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα πολλά έργα του Εντγκάρ Μορέν...