Αστέριος Τούτιος... ένας ποιητής με μέλλον... "αυτό το ποίημα αντιφάσκει τίποτα δεν αξίζει να λέγεται αυτό το ποίημα αυτοαναιρείται κοιτάζω κατάματα την αλήθεια και την καταστρέφω..."

Πραγματικός χρόνος

θέλω να γράψω ένα ποίημα για τον εαυτό μου
μόνο ένα

υποσχέσεις που ξέρω πως δε θα κρατήσω

να καθαρίσω
μια και καλή μ’ αυτό

θέλω ένα ποίημα ογκώδες
που να μιλά για τα πάντα
στον εαυτό του

θέλω να σκίσω αυτό το ποίημα

ίσως τα πράγματα να ‘ταν διαφορετικά
αν ήσουν εδώ
μόνο που δεν ξέρω τί είσαι

γράφω πάλι για σένα
γράφω πάλι για μένα
είσαι ο εαυτός μου
είσαι ό,τι θέλω να ‘σαι

αυτό το ποίημα δε θα τελειώσει τόσο εύκολα

σε φτιάχνω όπως θέλω
είσαι η εικόνα της τελειότητας του κάθε μικρού πράγματος
της κάθε μικρής στιγμής
ενσωματώνεις ότι έχω αγαπήσει
και παίρνεις τη μορφή
των ανθρώπων που είναι δίπλα μου
των εκάστοτε ανθρώπων
μέχρι να αντιληφθώ
πως δεν είσαι εσύ στην πραγματικότητα
τότε απογοητεύομαι

δε μπορώ να λατρέψω κάτι λιγότερο
δε μπορώ να πιστέψω σε κάτι λιγότερο
δε μπορώ ν’ αγαπήσω κάτι λιγότερο

τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο

αντιλαμβάνομαι πως επιστρέφω σε παλιές συνήθειες
επικίνδυνες συνήθειες
δοκιμές
πειραματισμοί
νόμιζα πως είχα φτάσει κάπου
ίσως γυρίζω πάλι στην αρχή

είναι ο δεύτερος γύρος

ο καλλιτέχνης πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του
δεν αρκεί
να αυτοπροσωπογραφείται

η υπέρβαση μπορεί να έχει δύο κατευθύνσεις

αυτό το ποίημα δε θα σώσει τον κόσμο

αυτοαναφέρομαι
είναι αστείο

αυτό το ποίημα έχει αρχίσει να κουράζεται

δεν καταφέρνει και πολλά

κανείς δεν είναι μόνος
υπάρχουν πολλά περίεργα πλάσματα
προδομένα
από τα μυστικά τους
άπειρα παράλληλα σύμπαντα
άπειρες επιλογές
μόνο
που όταν κάτι γίνεται παρατηρήσιμο
χάνει την αρχική του ποιότητα

όλοι είμαστε μόνοι

αυτό το ποίημα αντιφάσκει

τίποτα δεν αξίζει να λέγεται

αυτό το ποίημα αυτοαναιρείται

κοιτάζω κατάματα την αλήθεια
και την καταστρέφω

θέλω μονάχα ν’ αγαπήσω
μερικές φορές
νομίζω πως τα καταφέρνω

μα η σκέψη μου δε φεύγει μακριά

η μουσική γίνεται πιο έντονη

καιρός να κάψουμε τους στίχους μας
και να σκορπίσουμε τις στάχτες

τροφή για τους δράκους

(Καλοκαίρι 2003)

ποιητές εκδιδόμενοι

Κι ίσως να μην αξίζανε τα όσα είχαμε να πούμε
παρασυρμένοι από μια κάποια μετεφηβική ορμή
ή μία ενίοτε ασυνείδητη ημιμάθεια.

Κι ίσως να ήτανε καλύτερα
να μέναμε για πάντα βουβοί της ζωής εραστές
και δέκτες της σοφίας ευθυνόφοβοι.

Ποιος όμως ήρθε να μας ορίσει;

Μονάχα εμείς το μέτρο του εαυτού μας
κι όλων του κόσμου η θεώρηση λειψή.

έρωτας

Έχω μια ραγισμένη καρδιά
εισιτήριο γι' αστέρια που έχουν ήδη σβήσει.
Είμαι ακόμα εδώ
εγώ, που δεν υπήρξα ποτέ.

Έχω ένα κουρασμένο μυαλό
ένα σταματημένο ρολόι.

Έχω ένα ποιήμα που δεν άξιζες.

Από τις Αποστροφές.

Ποίηση

“Δεν είναι για χόρταση η ποίηση”
μου ψιθύρισε στ’ αυτί
μια άυπνη νύχτα.
“Και δεν αρκεί
μονάχη της
για τίποτα”.

Σηκώθηκα
άναψα το φως
και το σημείωσα.

Ο Αστέριος Τούτιος (toutios) γεννήθηκε το 1976. Δημοσιεύει ποίηση από το 2000 κυρίως στο διαδίκτυο. Περισσότερα μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας.